Ieder voor zich… | Column

Weet je wat ik zo mis de laatste tijd? Verbinding. En dan niet het internet- of telefoonverbinding. Ik bedoel de verbinding met mensen. Het lijkt wel verder weg dan ooit. Wat is dat toch? Hoezo kijken we niet meer naar anderen om?

Het is natuurlijk niet iets van gisteren. Het is al veel langer gaande. Maar ik denk oprecht dat toen het pandemie hier gaande was, het proces heeft versneld. We werden allemaal ‘on hold’ gezet en sociale contacten waren niet of nauwelijks mogelijk. Laat staan naar buiten gaan en mensen tegenkomen. Er kan vaak geen ‘boe’ of ‘bah’ van af als je mensen tegenkomt, zelfs in een vrij hecht dorp als ik woon.

Vroeger kende je nog de sociale controle. Althans, zo noemen wij dat. Buren die toch een beetje op elkaar letten. Die het opvalt als je auto te lang voor de deur staat en even poolshoogte komen nemen. Buren die rekening houden met geluidsoverlast of andere vormen wat overlast zou kunnen veroorzaken. Maar tegenwoordig leven we vooral in onze eigen bubbel.

En ik zal daarin heel open en eerlijk over zijn: daar word ik erg dwars van. En geïrriteerd. En soms ook boos. Boos omdat het me zo irriteert. Laat ik dan ook gelijk eerlijk zijn dat ik de sociale controle dan dus ook niet meer (zo vaak) uitvoer. Voor mij is het wel geven en nemen. En als ik niet veel krijg, dan geef ik ook niet veel terug.

Eigenlijk is dit zo ontzettend jammer. Het is zo’n kleine moeite. Dat zou ik in elk geval denken. De straat waar ik jaren heb gewoond, omdat daar mijn ouderlijk huis staat, was ook lang sociale controle. En ook al is dat ook daar verminderd, het is er nog wel. Zo hebben mijn ouders dankzij een buurvrouw een flinke lekkage kunnen besparen. Dat zie ik hier in mijn wijk niet zo gauw gebeuren. Ik ben eerlijk als ik zeg dat ik net zo goed een hutje op de hei had kunnen kopen. Dat is net zo eenzaam.

Als ik ooit zou verhuizen, dan weet ik in elk geval zeker dat het geen nieuwbouwwijk meer wordt. Daar heb ik me toch wel behoorlijk in vergist. Ik had gehoopt dat, omdat je allemaal nieuw bent, elkaar wel zou gaan opzoeken. Tot aan de pandemie ging dat best aardig. Maar daarna is iedereen teruggetrokken in zijn eigen (kippen)hok.

Of ik spijt heb dat ik hier woon? Dat dan weer niet. Voor mijn lijf is dit het beste huis wat ik kon kopen. Ik heb hier minder heftige klachten (over het algemeen) dan eerst. Maar ik denk wel dat als ik van tevoren had geweten hoe het sociale aspect in een nieuwbouwwijk zou zijn, er nog iets langer over na had gedacht.

En misschien ligt het ook niet zo zeer aan de nieuwbouwwijk waarin ik woon. Dat is iets wat ik denk. Ik hoop dat jij dat voor mij kan ontkrachten. Dat jij er ook last van hebt en ik niet alleen ben die het sociale in de wijk mist? Misschien is het bij jullie zelfs sterker geworden door de pandemie. Hielpen jullie elkaar wanneer dat nodig was en is dat nog steeds zo. Dat zou echt fantastisch zijn!

En over dat hutje op de hei, nou ja. Dromen mag toch? 😉